Wat als er een manier was om je hond nog sneller te laten leren? Wat als je het geheugen van je hond een duwtje in de rug zou kunnen geven? Dit is mogelijk en het is een stuk makkelijker dan je denkt!
Er wordt al lang gezegd dat je een trainingssessie, positief moet afsluiten. Je kan dat optioneel met spel doen. Onderzoekster Nadja Affenzeller en haar team hebben mogelijks een andere reden gevonden waarom je best kan afsluiten met speelse activiteit na de trainingssessie. Haar onderzoek hiernaar is gepubliceerd in januari van dit jaar. Het is dus zeer “vers van de pers”.
De hypothese
Er werd gesteld dat je het geheugen bij een hond kan verbeteren door gebruik te maken van de stoffen die vrijkomen bij emotionele en/of opwindende activiteiten. Dit effect is al aangetoond in mensen, andere primaten en knaagdieren.
Ik ga je de fysiologische uitleg besparen maar de geïnteresseerden kunnen altijd het gepubliceerde artikel met de volledige uitleg vinden op deze link.
Het experiment
De vraag is dan, hoe test je deze hypothese? Wel, door twee groepen te testen. Eén groep moet na de oefening, in dit experiment object discriminatie, 30 minuten een speelse activiteit uitvoeren. De andere groep moet na de oefening 30 minuten rusten.
Hieronder beschrijf ik de opzet van het experiment. Ben je niet geïnteresseerd in het proces maar wel in de resultaten? ga dan door naar “de resultaten”.
In dit onderzoek werden 16 Labrador Retrievers opgedeeld in twee gelijke groepen. De honden varieerden in leeftijd en geslacht. Het waren zowel intacte als gecastreerde honden. Er werden honden van hetzelfde ras gekozen om het mogelijke verschil in leervermogen van uiteenlopende rassen uit te sluiten.
Beide groepen moesten discrimineren tussen twee objecten. Het ene was een blauwe mand met witte bolletjes gevuld met houtsnippers. Het andere een groene doos met zwarte strepen gevuld met kattenbakvulling. Elk waren gevuld met 5 cm van het gekozen materiaal. Het lijkt misschien een heel eigenaardige combinatie van factoren maar deze zijn zo uitgekozen dat de objecten volledig verschilden in geur, kleur, patroon, grootte en vorm.
Uit “Playful activity post-learning improves training performance in Labrador Retriever dogs (Canis lupus familiaris)” door Affenzeller et. al.
Je kan het hele werk vinden op http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0031938416303626
Elke hond werd willekeurig gekoppeld aan een object. Als de hond dus naar zijn object ging kreeg hij een beloning, koos hij het verkeerde object dan werd er “Wrong” gezegd. De objecten werden op een pseudo-gerandomiseerde manier geplaatst. Dat wil zeggen dat de objecten even vaak links als rechts werden gepresenteerd maar nooit aan dezelfde kant voor meer dan twee opeenvolgende keren. Dit om te voorkomen dat de honden een voorkeur leerden voor links of rechts. Je kan je voorstellen dat, als een hond drie keer het object aan de linkerkant kiest en drie keer wordt beloond, hij een voorkeur ontwikkelt voor de linkerkant en niet voor het object. Als wetenschapper moet je in het ontwerp van je experiment aan heel veel dingen denken!
Affenzeller en haar team gingen ervanuit dat de hond de object-discriminatie oefening correct had geleerd, als hij in twee opeenvolgende sessies (van 10 beurten) meer dan 80% van de keren juist koos.
Nadat de oefening correct was afgerond werd de ene groep 30 minuten rust gegeven en met de andere groep gingen ze 10 minuten wandelen, 10 minuten spelen en opnieuw 10 minuten wandelen.
Spel bestond uit het halen van een bal, achter frisbees aanlopen of een trekspelletje, afhankelijk van de individuele speelstijl en voorkeur van de hond.
Vervolgens mochten de hond en zijn baasje doorgaan met hun alledaagse bezigheden. Na 24 uur moesten ze terugkomen en werd dezelfde test uitgevoerd.
Tijdens dit hele experiment werd hartslag en cortisol uitgescheiden in het speeksel ook gemeten.
De resultaten
Er werd gekeken welke factoren invloed hadden op het totaal benodigde pogingen om de taak te leren. Er was een duidelijke correlatie tussen eerdere trainingervaring en het aantal benodigde pogingen om de taak initieel aan te leren. Het geslacht, de leeftijd, de persoon die de hond hanteerde, het object dat ze moesten kiezen, de gemiddelde hartslag of het cortisolniveau hadden geen significante invloed.
Men zag wel een significant verschil tussen de spel-groep en de rust-groep. De spel-groep had gemiddeld 16 pogingen nodig om de oefening correct uit te voeren op dag 2. De rust-groep had gemiddeld 43 pogingen nodig.
Daarbij zagen de onderzoekers dat het cortisol-niveau bij de spel-groep snel daalde. Bij de rust-groep duurde dit veel langer. Cortisol wordt ook wel eens het ‘stresshormoon’ genoemd.
Conclusie
Wat weten we nu? Dat alle honden beter onthouden wat ze hebben geleerd als je speelt na een training? Neen. Mensen trekken graag algemene conclusies uit dit soort onderzoeken maar zo werkt wetenschap niet. We kunnen ervan uitgaan dat als je een object-discriminatie-oefening doet met je Labrador, hij dit beter zal onthouden als je na de oefening 10 minuten wandelt, 10 minuten speelt en nog eens 10 minuten wandelt.
We kunnen veronderstellen dat dit ook het geval zal zijn voor andere rassen maar dit is niet getest. Verder weten we ook niet hoelang het spel moet duren en of het wandelen noodzakelijk is. Het geheugenversterkend effect wordt hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door bepaalde stoffen die inwerken op de amygdala. Deze stoffen komen vrij na opwinding of emotionele gebeurtenissen. De auteurs van de studie geven zelf aan dat er meer onderzoek noodzakelijk is.
De gevolgen van dit onderzoek op hondentraining zijn geweldig. Door simpelweg 10 minuten te spelen met je hond na de training kan je zijn geheugen EN prestaties al verbeteren. Een kleine verandering met een groot resultaat. Dit zorgt niet alleen voor snellere vooruitgang maar ook voor meer plezier! Zoek je nog leuke speeltjes voor na de training? Kijk dan zeker eens op de webshop.
Ik wil graag Nadja Affenzeller bedanken voor het ter beschikking stellen van haar werk voor deze blog.
