Het ongevraagd advies dat dit opiniestuk tot leven riep
‘Ik ben al meer dan 10 jaar hondengedragstherapeut, ik denk wel dat ik weet hoe ik een hond moet leren wandelen aan de lijn, zonder trekken’. Het floepte uit mijn mond voor ik het wist. Snel daarna voelde ik schaamte, dit had ik veel beter kunnen aanpakken, maar ik was vooral kwaad. Waarom altijd dat ongevraagd ‘advies’?
Wacht, laat me bij het begin beginnen.
Het was één van die woensdagnamiddagen tussen winter en lente. Een fris briesje EN een heerlijk zonnetje. Heerlijk vind ik dat.
Ik sta klaar om een training te geven in een lokaal domein dat frequent wordt bezocht door hondenliefhebbers.
Dit is niet onze eerste training dus ik ben erg benieuwd naar de vooruitgang die de hond, we noemen haar Luna, heeft gemaakt. De eigenares, we noemen haar Leen, had werk gemaakt van een goed passend harnas. Ze vertelt me dat dit ook weer voor een verbetering heeft gezorgd in het wandelen, samen met alle andere dingen die ze al doet. Ik ben blij want nu zal Luna zich niet meer wurgen op die moeilijke momenten.
We beginnen aan onze training en onmiddellijk merk ik dat de eigenares hard heeft gewerkt de afgelopen weken. In alles merk ik dat we weer een stuk verder staan. Dikke pluim en een bank vooruit!
We benaderen de omheining van een losloopweide waar twee honden aan het spelen zijn. Luna merkt ze op, wordt wat nerveus maar blijft beheerst. Niet trekken in deze situatie was een maand geleden ondenkbaar. Mits een aantal keren stoppen kunnen we tot aan de omheining zonder problemen.
Eén hond benadert de omheining en toont de gewenste lichaamstaal. Ik ben het allemaal met argusogen aan het bekijken.
Luna vindt het wat spannend maar vertoont ook de gewenste lichaamstaal. Eens ze aan het snuffelen zijn, komt de tweede hond er ook bij. Ze staan zelfs neus-aan-neus en alles verloopt prima.
Nu ik het hier lees, klinkt het allemaal zo normaal maar het is belangrijk om te weten dat dit een gigantische stap vooruit is voor Luna!
De twee mannen die bij de honden waren, wandelen naar ons toe. Eén man zegt “Wil je ze er niet bijlaten?”. Ik bedank hier vriendelijk voor en leg uit dat we aan het trainen zijn omdat Luna heel hard trekt naar andere honden op de wandeling. Omdat ik moeite heb met ongemakkelijke situaties, voeg ik er ook nog even aan toe dat ik heel blij ben dat zij zo een sociale honden hebben.
“Ah maar die heeft een trektuig aan?”
Mijn 6de zintuig gaat al af.
“Hoe bedoel je?”
“Ja, zo een tuig is gemaakt om te trekken, daarmee gaat ge het helemaal niet afgeleerd krijgen hoor”
Mijn bloed begint te koken.
“Ik ben al meer dan 10 jaar hondengedragstherapeut, ik denk wel dat ik weet hoe ik een hond moet leren wandelen zonder trekken. Het is de training die ervoor zorgt dat een hond niet of wel trekt aan de lijn, het ‘tuig’ is enkel ondersteuning. Maar goed, wij gaan verder trainen” en weg was ik. De irritatie zat duidelijk in mijn stem.
Na een paar meter geef ik een ongemakkelijke verontschuldiging aan Leen en trainen we verder. De training ging heel goed, ik was supertrots en dacht stiekem “IN YOUR FACE willekeurige persoon”!
Slechte ervaringen komen nooit alleen
Kort daarna maak ik weer iets vergelijkbaars mee op een ander domein met een andere klant. Een man heeft twee loslopende honden bij (ja, weer een man). Na vele trainingen in gecontroleerde omgeving, wagen ik en mijn klant ons aan ‘de echte wereld’ met ‘Rambo’. Rambo viel namelijk uit naar andere honden en heeft in het verleden al gebeten.
Eén van de honden wandelt naar Rambo toe. Die begint zich al schrap te zetten. Ik snelwandel naar de hond toe, blokkeer zijn pad en vraag aan de man om zijn hond terug te roepen. Dat doet hij en de hond luistert perfect. “Super” dacht ik. Potentieel probleem vermeden en nu verder. Maar daar stopt het jammer genoeg niet.
“Die van mij doen niks hoor”
“Ja, maar die van ons mogelijks wel.”
“Oh, die van mij kunnen daar tegen”
“We gaan toch liever niet de confrontatie aan. Hij bijt, we zijn nu al ver in de training gekomen en willen geen onnodige conflicten uitlokken.”
“Ah, is het een reutje? Dominant hè. Dan hebt ge een andere aanpak nodig!”
Opnieuw begint mijn bloed te koken.
“Meneer, het gaat hier niet over dominantie. Ik ben hondengedragstherapeut, dit is mijn cliënt. Ik zou graag verder trainen. Het is heel fijn dat uw honden zo goed luisteren. Daarmee hebben we problemen kunnen vermijden. Bedankt daarvoor. Een fijne dag nog”.
Toen vroeg ik naar jullie ervaringen met ongevraagd advies
Is dat nu toevallig, dat ik dat op korte tijd twee keer meemaak? Neen. Ik ben het al vaak tegengekomen. En Ik ben zeker niet alleen. Naar aanleiding van het schrijven van deze blog vroeg ik op mijn facebook-pagina naar anekdotes rond ongevraagd advies. Op dit moment heb ik daar 30 reacties op!
Daarin kom ik de volgende anekdotes tegen:
- ‘laat het ze maar uitvechten’
- ‘zo gaat hij het nooit leren’
- ‘jouw aangelijnde hond heeft mijn loslopende hond aangevallen, voed hem eens op’
- ‘je houdt de lijn te strak, natuurlijk valt die uit’
- ‘ja, maar laat hem maar eens bijten, die van mij heeft dat nodig’
- ‘waarom sta je daar te wachten? Kom toch binnen in de weide. Laat je hond hond zijn. Die van mij doen niks’ tegen mensen die weten dat hun hond niet zo sociaal is.
- ‘hoe, die van u kan niet om met andere honden? Waarom kom je dan naar een losloopweide?’ nadat hij tegen de regels, zonder te vragen zijn honden in dezelfde weide losliet.
Eén verhaal vond ik heel shockerend en wil ik toch even uitgebreider aan bod laten komen. Een mevrouw was haar rescue, die ze overigens net had, aan het leren wandelen. Vanzelfsprekend liep dat nog niet van een leien dakje.
Een man ziet het gebeuren, neemt ongevraagd de lijn uit haar handen, geeft de hond een ‘correctie’ met zijn voet en geeft een trillende, niet-trekkende hond terug. Daar stopt het echter niet. De man vertrekt pas nadat hij deze mevrouw nog een preek geeft over wat ze allemaal verkeerd doet en hoe ze over zich laat lopen door haar ‘dominante hond’.
Het ergste van al? Niets van wat die man heeft gedaan of gezegd wordt gesteund door de huidige inzichten rond hondengedrag. Integendeel, dit kan serieus trauma veroorzaken en zou naar mijn mening strafbaar moeten zijn.
Waarom vind ik ongevraagd advies onverantwoord?
Het lijkt erop dat iedereen die een hond heeft of ooit een hond heeft gehad, klaarstaat met ‘advies’. Waarom word ik daar nu zo kwaad van? Waarom gaat mijn bloed koken? Dat is heel simpel.
Ik heb daar persoonlijk niet zoveel last van want na een postgraduaat in Applied Animal Behaviour, talloze bijscholingen, boeken en meer dan 10 jaar praktische ervaring, sta ik ondertussen wel stevig in mijn schoenen.
Maar dat ligt vaak anders bij mijn klanten. Van hen hoor ik dat ze ook soms maandelijks, soms wekelijks worden aangesproken op deze manier. Zij doen hun uiterste best om het gedrag van hun hond aan te pakken. Zij worstelen nog met (voor hen) nieuwe concepten en nieuwe technieken waarmee ik op de proppen ben gekomen. Vaak hebben die ook wat tijd nodig om een duidelijk merkbaar effect te hebben.
Door regelmatig geconfronteerd te worden met ongevraagd en vaak ronduit slecht advies, beginnen ze te twijfelen. Of proberen ze alles tegelijk, wat ik heb aangeraden EN wat wordt aangeraden door willekeurige mensen. Dat werkt natuurlijk niet.
Het gevolg? Een slechter welzijn voor hun hond.
Een andere reden is dat mensen op deze manier soms heel slecht advies krijgen en dat zonder boe of ba toepassen bij hun hond. Dat zijn dingen die kunnen leiden tot gedragsproblemen en in het ergste geval euthanasie. Bij honden tussen 1 en 2 jaar oud, is euthanasie owv gedragsproblemen één van de grootste doodsoorzaken. Ik vraag me soms af in welke mate goed bedoeld maar volledig verkeerd ongevraagd advies daarmee te maken heeft.
Ik zeg niet dat niemand iets kent van honden behalve ik, integendeel. Ik zal de eerste zijn om te erkennen dat er veel mensen zijn die veel meer weten van hondengedrag dan ik.
Mensen zoals ik, die behoorlijk wat weten van hondengedrag, gaan je niet ongevraagd advies geven op de wandeling. Wij zijn ons heel erg bewust van alles dat we niet weten en beseffen dat er heel wat factoren meespelen die soms ook buiten de controle van de eigenaars liggen.
We kunnen natuurlijk soms in een gesprek verzeild geraken en vrijblijvend aanbieden om eens contact op te nemen. Maar daar blijft het gewoonlijk bij.
Maar die mensen die het hardst schreeuwen dat ze de antwoorden hebben, zijn gewoonlijk de mensen die er het minste van weten.
Ontmoet het Dunning-Kruger effect
Dat fenomeen heeft zelfs een naam! Ontmoet het Dunning-Kruger effect.
Als je weinig weet over een onderwerp, schat je je eigen kunnen heel hoog in. Het is zelfs aangetoond dat je dan de neiging hebt om je eigen kunnen even hoog in te schatten als daadwerkelijke experts zichzelf inschatten.
Als je veel weet over een onderwerp, ben je je bewust van alle informatie die je nog niet weet, alle variaties en uitzonderingen, mensen die nog veel meer weten dan jij, etc.
Je bent dan veel voorzichtiger in het doen van uitspraken omdat je je bewust bent van alle nuances.
Dat is de reden waarom personen die twee afleveringen hebben gezien van de dog whisperer je met plezier komen vertellen in het hondenpark hoe jij je hond moet opvoeden. Dat is ook de reden waarom ik en andere hondengedragsprofessionals je bij een vraag naar tips, gewoonlijk gaan antwoorden dat we veel meer informatie nodig hebben om een zinnig antwoord te geven.
De laatste 20 jaar is er meer onderzoek gedaan naar hondengedrag dan in de eeuw ervoor. We weten nu gewoon veel meer. Maar het collectief geheugen is nog steeds gebrainwasht door de dominantie-theorie.
Conclusie
Krijg je dus op straat, in het park of op de losloopweide ongevraagd advies? Wees dan heel kritisch! De kans dat je incorrect advies krijgt, of advies dat kan werken bij een andere hond maar niet van toepassing is op die van jou, is HEEL GROOT.
Worstel je met probleemgedrag bij je hond? Neem dan contact op met een hondengedragsprofessional. Je kan mij contacteren op woef@kwispeltherapie.be of je kan iemand in jouw buurt zoeken op de site van de Vereniging van Diergedragsprofessionals.
